تاریخچه لباس کودکان

فروشگاه ایران تترون قصد دارد در این مقاله درباره تاریخچه لباس کودکان مطالبی را برای شما عزیزان بیان کند.

از دوران نوزادی تا نوجوانی ، انتظارات اجتماعی در طول مراحل مختلف رشد کودکان در مورد توانایی ها و محدودیت های آنها و همچنین نحوه عملکرد و ظاهر آنها وجود دارد. لباس نقش اساسی در نگاه کودکی در هر دوره ای بازی می کند. تاریخچه اجمالی لباس کودکان بینشهایی را در مورد تغییر در نظریه و عملکرد تربیت کودک ، نقشهای جنسیتی ، موقعیت کودکان در جامعه و شباهتها و تفاوتهای بین لباس کودکان و بزرگسالان ارائه می دهد. قبل از اوایل قرن بیستم ، لباس هایی که نوزادان و کودکان خردسال می پوشیدند یک ویژگی مشترک متمایز داشت  و این ویژگی متمایز این بود که لباس آنها فاقد تمایز جنسیتی بود. ریشه های این جنبه از لباس کودکان از قرن شانزدهم میلادی آغاز می شود . پیش از این ، هر دو جنس نر و ماده در هر سنی لباس های مشابه میپوشیدند. هنگامی که مردان لباسهای دوتکه مانند شلوار  را شروع به پوشیدن کردند و لباسهای زنانه و مردانه بسیار مشخصتر شد. در حالی که افراد جامعه که بیشتر از همه تابع مردان بودند مانند همه زنان و پسران کوچک  لباسهای دامن دار می پوشیدند. ممکن است چنین به نظر برسد که وقتی پسران کوچک گذشته لباس دامن یا لباس می پوشیدند ، آنها “مانند دختران” لباس می پوشیدند ، اما از نظر معاصرانشان این گونه نبوده است.

تاریخچه لباس کودکان

نظریه های جدیدی که در اواخر قرن هفدهم و هجدهم در مورد کودکان و کودکی مطرح شد که لباس کودکان را بسیار تحت تأثیر قرار داد. قرن هاست که بچه های تازه متولد شده را به روش بسته بندی با پارچه ای روی پوشک و پیراهن  بی حرکت می کردند. یک اعتقاد سنتی که در زیر قنداق گذاشتن وجود داشت این بود که اندام نوزادان باید صاف وشود وگرنه خم و بد حالت می شوند و این کار برای شکل گیری بهتر ستون فقرات آنها انجام می شد . در قرن هجدهم ، نگرانی های پزشکی مبنی بر اینکه قنداق به جای تقویت اندام کودکان ، باعث ضعف آن می شود ، با ایده های جدیدی در مورد ماهیت کودکان و چگونگی تربیت آنها برای کاهش تدریجی استفاده از قنداق ، ادغام می شود. به عنوان مثال ، فیلسوف جان لاك در سال 1693 در انتشارات تأثیرگذار  ،از برخی از افكار مربوط به آموزش ترك قنداق و پوشاندن لباسهای گشاد و سبك كه به آنها آزادی حركت می دهد ، طرفداری كرد. در قرن بعد ، نویسندگان مختلف نظریه های لاک را گسترش دادند و تا سال 1800 ، بیشتر والدین انگلیسی و آمریکایی دیگر فرزندان خود را قنداق نمی کردند.

وقتی هنوز در سالهای اولیه قرن هجدهم قنداق کردن مرسوم بود ، نوزادان را بین دو تا چهار ماهگی از قنداق بیرون می آوردند  ، لباسهای کتانی یا نخی بلند با دامن به آن ها می پوشاندند. هنگامی که کودکان شروع به خزیدن و بعداً راه رفتن می کردند ، آنها از لباسهای “کوتاه” و  دامنهای مخصوصی استفاده می کردند تا اینکه حداقل به سن چهار تا هفت سالگی رسیدند ، زمانی که لباس ها کوتاه میشدند یا پسر بچه ها به اندازه کافی بالغ به نظر می رسیدند که می توانستند کت ها , جلیقه و ژاکت های مردانه بزرگسالان را بپوشند. سن ترك كردن این نوع لباس بسته به انتخاب والدین و بلوغ پسر متفاوت بود . بریچینگ (پوشیدن این نوع لباس مخصوص) یک آئین مهم عبور و مرور برای پسران جوان بود زیرا این نشانگر آن بود که آنها کودکی را پشت سر می گذارند و مسئولیت های مردانه را بر عهده می گیرند.